Φόροι "Τιμής"

     Ένα από τα βασικά θέματα συζήτησης που ακούς καθημερινά σχεδόν παντού είναι η οικονομική κρίση. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε συζητήσει γι' αυτή και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως την έχει βιώσει, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο.

     Η κρίση αυτή χτυπώντας την Ελλάδα μας πριν από μερικά χρόνια τελικά άνοιξε τις πόρτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το αποκαλούμενο ΔΝΤ  σκοπό είχε να "βοηθήσει" τη χώρα μας να ξεφύγει από τα δεσμά της οικονομικής κρίσης αποφεύγοντας την πτώχευση. Όμως, βρίσκοντας μια οικονομία υπό κατάρρευση και ένα έλλειμμα τεραστίων διαστάσεων δεν μπορούσε παρά να θέσει σκληρά μέτρα για την εξυγίανση της οικονομίας. 

     Έτσι, λοιπόν, οι πρώτοι που βίωσαν τα σκληρά αυτά μέτρα ήταν οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι. Το ασφαλιστικό σύστημα ήταν το πρώτο που χτυπήθηκε από τα μέτρα του ΔΝΤ με μείωση μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Οι συνταξιούχοι αναγκάζονται να περάσουν το μήνα τους με 300 και 500 ευρώ που δε φτάνουν ούτε για τις βασικές τους ανάγκες. Το ίδιο όμως επικρατεί και για τους μικρομεσαίους. Η μείωση των μισθών και η κατάργηση των επιδομάτων που αποφασίστηκε για τον ιδιωτικό αλλά και δημόσιο τομέα οδηγεί τους μικρομεσαίους σε εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης. Όταν ένας βασικός μισθός δεν ξεπερνάει τα 600 ευρώ ενώ οι βασικές ανάγκες μαζί με τους λογαριασμούς ανέρχονται σε 300 με 400 ευρώ χωρίς το ενοίκιο μπορεί να έχει ο καθένας καταλαβαίνει κανείς ότι ο τρόπος ζωής γίνονται δυσβάσταχτος. 

     Οι κύριοι του ΔΝΤ όμως δεν έμειναν ευχαριστημένοι μ' αυτά τα μέτρα και έτσι εκτός από τη μείωση των μισθών επέβαλαν και περικοπές σε επιδόματα και σε άλλους τομείς. Κλονίζονται λοιπόν με τη σειρά τους η υγεία και η περίθαλψη καθώς μειώνονται σημαντικά οι κρατικές δαπάνες για την υγεία λόγω της οικονομικής στενότητας. Χρηματοδοτήσεις για για φάρμακα και νοσοκομειακό εξοπλισμό δεν εγκρίνονται ή εγκρίνονται με πολύ μειωμένα ποσά. Έτσι και τα δημόσια νοσοκομεία και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί υγείας αλλά και ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα με τα ελλείμματα και τις περικοπές. 

     Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει τόσο την ελληνική κοινωνία ώστε η μείωση της αγοράς έχει οδηγήσει χιλιάδες επιχειρήσεις σε λουκέτο. Ολοένα και περισσότερα καταστήματα κλείνουν αδυνατώντας να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους. Αυτό συνεπάγεται όμως και μαζικές απολύσεις υπαλλήλων. Αφού μειώνεται η αγορά εργασίας, αυξάνεται συνεπώς η ανεργία. Αρκετοί νέοι ψάχνοντας δουλειά βρίσκουν κλειστές πόρτες. 

     Η ανεργία είναι μια από τις σύγχρονες μάστιγες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Όσοι έχουν δουλειά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να την κρατήσουν. Ενώ όσοι δεν έχουν προσεύχονται καθημερινά να αποκτήσουν. Όταν όλοι σχεδόν οι εργοδότες απολύουν υπαλλήλους και αρκετές επιχειρήσεις κλείνουν καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος δουλειά. Ούτε καν για πρακτική άσκηση δεν υπάρχουν θέσεις. Ένας απόφοιτος πανεπιστημίου είναι δύσκολο ακόμα και αμοισθή να δουλέψει. 

     Δουλειές δεν υπάρχουν. Η ανεργία αυξάνεται. Ο ΟΑΕΔ δεν δίνει άλλα επιδόματα σε ανέργους. Ο καταναλωτισμός μειώνεται και οι επιχειρήσεις κλείνουν. Το χρήμα δεν κινείται στην αγορά. Όμως, οι φόροι και οι τιμές ανεβαίνουν. Παλιότερα με 100 ευρώ ψωνίζεις για ολόκληρο το μήνα. Τώρα ούτε καν για το μισό δε φτάνουν. Οι αξίες των βασικών αναγκών έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που ορισμένα νοικοκυριά αγγίζουν πλέον τα όρια της φτώχειας. 

     Η οικονομική κρίση και τα μέτρα που έχει επιβάλει η κυβέρνηση έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε συνεχείς κινητοποιήσεις και απεργίες. Συνέχεια διαμαρτύρονται για τα σκληρά μέτρα αλλά μάλλον κανείς δεν τους ακούει. Σήμερα ο καθένας μας κοιμάται και ξυπνάει με το άγχος για το αν θα βρει ή θα χάσει τη δουλειά του ή για το αν θα έχει τα χρήματα για να καλύψει τις απαραίτητες καθημερινές ανάγκες του. Όμως το άγχος οδηγεί σε ψυχολογική καταπίεση και αυτή με τη σειρά της σε κατάθλιψη. Για να μην καταλήξουμε με χάπια λοιπόν αλλά να έχουμε να φάμε, πρέπει κάτι να γίνει και ο ελληνικός λαός να αντιδράσει.

Η εξουσία των λέξεων

     Καθημερινά μιλάμε, διαβάζουμε και ακούμε. Οι λέξεις κυριαρχούν στη ζωή μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Καταλαβαίνουμε όμως; 

     Οι λέξεις επινοήθηκαν για να βοηθήσουν και να διευκολύνουν την καθημερινή μας επικοινωνία. Χωρίς αυτές τι θα κάναμε; Ακόμα θα μουγκρίζαμε ή θα ανάβαμε φωτιές για σήματα καπνού.Ευτυχώς, όμως, με την πολύτιμη βοήθεια του αλφαβήτου δημιουργήθηκαν οι λέξεις. Και έτσι ο καθένας μας λέει και δε σταματάει να λέει. Ποιος καταλαβαίνει όμως; Αυτό είναι άλλο θέμα!

     Σήμερα, ο καθένας που μιλάει, καταλαβαίνει τι λέει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι άλλοι όμως το πιάνουν το νόημα; Σίγουρα και ο πομπός αλλά και ο δέκτης πρέπει να έχουν ένα κοινό επικοινωνιακό πλαίσιο. Να "μιλάνε την ίδια γλώσσα". Η παιδεία που έχει ο καθένας μας παίζει σημαντικό ρόλο στο να κατανοήσουμε τις λέξεις. Γιατί τουλάχιστον στην ελληνική υπάρχουν αρκετές λέξεις που δηλώνουν το ίδιο ακριβώς. "Με άλλα λόγια", που λένε.

     Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν κάνει τις λέξεις επάγγελμα. Αυτούς τους λέμε δημοσιογράφους. Αυτό που έχουν κληθεί να κάνουν είναι να χρησιμοποιούν τις λέξεις ώστε να μας ενημερώνουν και να μας πληροφορούν. Αυτομάτων ο λόγος τους αναφέρεται στο ευρύ κοινό. Και για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν, συνήθως, εκτός και αν αναφέρονται σε ειδικούς αναγνώστες, ένα λεξιλόγιο κατανοητό καθώς και εκφράσεις και λέξεις που ένας μέσου επιπέδου μόρφωσης αναγνώστης θα καταλάβαινε.

     Όμως, επειδή σήμερα, όλοι έχουν ένα όφελος από τα πάντα, έχουν ενταχθεί στο δημοσιογραφικό λόγο κάποιες γλωσσικές δομές και κάποιες στερεότυπες εκφράσεις. Και αυτό δε γίνεται για κανέναν άλλο λόγο από το να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη οι πλέον ισχυροί της χώρας και οι πολιτικοί. Έτσι τα ΜΜΕ με το λόγο τους αποκρύπτουν ή υποδηλώνουν ιδεολογικές επιλογές. Γίνεται, λοιπόν, χρήση λόγιων λέξεων για την αποτύπωση της σοβαρότητας αλλά και της εγκυρότητας στο κείμενο, χρήση ορολογιών, λες και μιλάνε στους επιστήμονες ή τείνουν με μια παθητικοποίηση της γλώσσας να κρύβουν τους πραγματικούς δρώντες. Επίσης, χρησιμοποιώντας στερεότυπες εκφράσεις για κάθε είδους περίσταση, όπως π.χ. "τιμές-φωτιά" ή "πόλεμος στην ελληνική κοινωνία" και πάλι στοχεύουν στην ιδεολογική στράτευση. 

     Έχουμε, λοιπόν, από τη μια τους περισσότερους δημοσιογράφους να μας βομβαρδίζουν με ότι θέλουν εκείνοι να ακουστεί και από την άλλη όταν μια μικρή μερίδα πάει να πει την αλήθεια για να πέσουν επιτέλους οι μάσκες τους ασκείται ένας "πόλεμος" ή ακόμα και βία.

     Οι λέξεις σήμερα έχουν πολύ μεγάλη εξουσία και όποιος είναι σε θέση να τις χρησιμοποιήσει για να πετύχει το σκοπό του συνήθως το καταφέρνει. Ο δημοσιογραφικός λόγος έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να λειτουργεί εις βάρος της πληροφορίας και αυτό γιατί όταν ο αναγνώστης ή τηλεθεατής πρέπει να ψάξει πίσω από τις λέξεις για να βρει το νόημα ακούγοντας παράλληλα ένα κατεβατό από στερεότυπες εκφράσεις και γλωσσικές καταχρήσεις τότε αυτό χάνεται. Ο αναγνώστης παρασύρεται από το χείμαρρο λέξεων και χάνει το πραγματικό νόημα της πληροφορίας. Έτσι, λοιπόν, καταφέρνουν να "περνάνε" τα μέσα αυτά που θέλουν. Όταν θα σταματήσει να γίνεται κάτι τέτοιο τότε η πραγματική ενημέρωση θα λάμψει αλλά παράλληλα θα "πέσουν" κεφάλια! 

"Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά."

     Ο "Μικρός Πρίγκηπας" είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη. Είναι ένα βιβλίο που όσες φορές και να το διαβάσεις πάντα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο και μοναδικό που μπορεί να σου προσφέρει. Τα βαθυστόχαστα μηνύματα που κρύβουν οι λέξεις συγκινούν ακόμα και τους πιο "απάνθρωπους" ανθρώπους.

     Εμπνευστής του μικρού πρίγκηπα είναι ο Γάλλος συγγραφέας Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Το βιβλίο αυτό έχει περάσει από χιλιάδες χέρια μεγάλων και μικρών. Η ιστορία αρχίζει με ένα αεροπλάνο που έπεσε στη μέση της ερήμου. Ο πιλότος,που είναι παράλληλα και ο αφηγητής, συνάντησε εκεί ένα μικρό αγοράκι, το γνώρισε και έγιναν φίλοι. Το αγοράκι αυτό ζούσε σε ένα δικό του πλανήτη. Ήταν ο πρίγκηπας αυτού του μικρού πλανήτη. Όμως επειδή ήταν ο μόνος κάτοικος του πλανήτη εκείνου δεν είχε φίλους, παρά μόνο ένα τριαντάφυλλο. Σιγά σιγά το μικρό παιδί άρχισε να του μιλάει για τις περιπέτειες που είχε ζήσει μέχρι τότε, για τα ταξίδια του σε άλλους πλανήτες καθώς και για τους ανθρώπους που συνάντησε, από τους οποίους άλλοι ήταν πιο ματαιόδοξοι και άλλοι περισσότερο "ανθρώπινοι". 

     Στην περιπλάνησή του, ο μικρός πρίγκηπας, δε συνάντησε μόνο ανθρώπους όμως. Όταν έφτασε στη γη συνάντησε ένα φίδι (" Όποιον αγγίζω, τον γυρίζω πίσω στη γη απ' όπου βγήκε" είπε το φίδι.), ένα λουλούδι ("Που είναι οι άνθρωποι;" ρώτησε ευγενικά ο μικρός πρίγκηπας. Το λουλούδι είχε δει μια μέρα ένα καραβάνι. "Οι άνθρωποι; Νομίζω πως υπάρχουν έξι εφτά . Τους είχα δει πριν από χρόνια. Μα δεν ξέρεις ποτέ που να τους βρεις. Τους πηγαινοφέρνει ο άνεμος. Δεν έχουν ρίζες και αυτό τους δυσκολεύει πολύ."), ένα τριαντάφυλλο ( "Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο" είπε... Εκείνο όμως είναι πιο σημαντικό απ' όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτευσα... Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.") και μια αλεπού (" Όμως αν με εξημερώσεις θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο,  θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο..."). Η ιστορία τελειώνει όταν ο μικρός πρίγκηπας ζητάει από το φίδι να τον δαγκώσει για να γυρίσει στον πλανήτη του να δει το φίλο του, το τριαντάφυλλο. Ο μικρός πρίγκηπας έμεινε στη γη για ένα χρόνο και ο αφηγητής τελειώνει την ιστορία έξι χρόνια μετά την επιβίωση και απόδρασή του από την έρημο.

     Ο "Μικρός Πρίγκηπας" είναι μια διαρκής αναζήτηση για την "αλήθεια". Ο ίδιος ο ήρωας αλλά και όσους και όσα συναντάει είναι μαθήματα ζωής για τον ίδιο αλλά και για όλους εμάς. Δυσκολεύεται να κατανοήσει τα κίνητρα και τους σκοπούς των μεγάλων και αντιλαμβάνεται πως η δημιουργία δεσμών δημιουργεί ένα αίσθημα υπευθυνότητας καθώς και μοναδικότητα. Ζητήματα όπως ο πόνος, η απώλεια και ο θάνατος δεν είναι μονόδρομοι για τον ήρωά μας αλλά ξεπερνιούνται με την παρηγοριά. Ιδιαίτερα ο θάνατος λειτουργεί ως μεταμόρφωση. Ύλης, πνεύματος, ύπαρξης.

     Όπως είπαμε παραπάνω, συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί σε 60 γλώσσες και έρχεται 3ο σε πωλήσεις στην παγκόσμια ιστορία. Η πρώτη έκδοση έγινε το 1943 στη Γαλλία. Την εικονογράφηση του βιβλίου είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο συγγραφέας. Στην Ελλάδα ήρθε τη δεκαετία του ΄60 όπου μεταφράστηκε από τον Στρατή Τσίρκα και εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ηριδανός. Ο συγγραφέας, αλλά και φιλόσοφος, προσπάθησε να αναλύσει τη ζωή αλλά και τον προορισμό της. Εξάλλου, "τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά".