Η κρίση αυτή χτυπώντας την Ελλάδα μας πριν από μερικά χρόνια τελικά άνοιξε τις πόρτες στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το αποκαλούμενο ΔΝΤ σκοπό είχε να "βοηθήσει" τη χώρα μας να ξεφύγει από τα δεσμά της οικονομικής κρίσης αποφεύγοντας την πτώχευση. Όμως, βρίσκοντας μια οικονομία υπό κατάρρευση και ένα έλλειμμα τεραστίων διαστάσεων δεν μπορούσε παρά να θέσει σκληρά μέτρα για την εξυγίανση της οικονομίας.
Έτσι, λοιπόν, οι πρώτοι που βίωσαν τα σκληρά αυτά μέτρα ήταν οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίοι. Το ασφαλιστικό σύστημα ήταν το πρώτο που χτυπήθηκε από τα μέτρα του ΔΝΤ με μείωση μείωση των συντάξεων και αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Οι συνταξιούχοι αναγκάζονται να περάσουν το μήνα τους με 300 και 500 ευρώ που δε φτάνουν ούτε για τις βασικές τους ανάγκες. Το ίδιο όμως επικρατεί και για τους μικρομεσαίους. Η μείωση των μισθών και η κατάργηση των επιδομάτων που αποφασίστηκε για τον ιδιωτικό αλλά και δημόσιο τομέα οδηγεί τους μικρομεσαίους σε εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης. Όταν ένας βασικός μισθός δεν ξεπερνάει τα 600 ευρώ ενώ οι βασικές ανάγκες μαζί με τους λογαριασμούς ανέρχονται σε 300 με 400 ευρώ χωρίς το ενοίκιο μπορεί να έχει ο καθένας καταλαβαίνει κανείς ότι ο τρόπος ζωής γίνονται δυσβάσταχτος. Οι κύριοι του ΔΝΤ όμως δεν έμειναν ευχαριστημένοι μ' αυτά τα μέτρα και έτσι εκτός από τη μείωση των μισθών επέβαλαν και περικοπές σε επιδόματα και σε άλλους τομείς. Κλονίζονται λοιπόν με τη σειρά τους η υγεία και η περίθαλψη καθώς μειώνονται σημαντικά οι κρατικές δαπάνες για την υγεία λόγω της οικονομικής στενότητας. Χρηματοδοτήσεις για για φάρμακα και νοσοκομειακό εξοπλισμό δεν εγκρίνονται ή εγκρίνονται με πολύ μειωμένα ποσά. Έτσι και τα δημόσια νοσοκομεία και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί υγείας αλλά και ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα με τα ελλείμματα και τις περικοπές.
Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει τόσο την ελληνική κοινωνία ώστε η μείωση της αγοράς έχει οδηγήσει χιλιάδες επιχειρήσεις σε λουκέτο. Ολοένα και περισσότερα καταστήματα κλείνουν αδυνατώντας να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους. Αυτό συνεπάγεται όμως και μαζικές απολύσεις υπαλλήλων. Αφού μειώνεται η αγορά εργασίας, αυξάνεται συνεπώς η ανεργία. Αρκετοί νέοι ψάχνοντας δουλειά βρίσκουν κλειστές πόρτες. Η ανεργία είναι μια από τις σύγχρονες μάστιγες της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Όσοι έχουν δουλειά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να την κρατήσουν. Ενώ όσοι δεν έχουν προσεύχονται καθημερινά να αποκτήσουν. Όταν όλοι σχεδόν οι εργοδότες απολύουν υπαλλήλους και αρκετές επιχειρήσεις κλείνουν καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος δουλειά. Ούτε καν για πρακτική άσκηση δεν υπάρχουν θέσεις. Ένας απόφοιτος πανεπιστημίου είναι δύσκολο ακόμα και αμοισθή να δουλέψει.
Δουλειές δεν υπάρχουν. Η ανεργία αυξάνεται. Ο ΟΑΕΔ δεν δίνει άλλα επιδόματα σε ανέργους. Ο καταναλωτισμός μειώνεται και οι επιχειρήσεις κλείνουν. Το χρήμα δεν κινείται στην αγορά. Όμως, οι φόροι και οι τιμές ανεβαίνουν. Παλιότερα με 100 ευρώ ψωνίζεις για ολόκληρο το μήνα. Τώρα ούτε καν για το μισό δε φτάνουν. Οι αξίες των βασικών αναγκών έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που ορισμένα νοικοκυριά αγγίζουν πλέον τα όρια της φτώχειας. Η οικονομική κρίση και τα μέτρα που έχει επιβάλει η κυβέρνηση έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε συνεχείς κινητοποιήσεις και απεργίες. Συνέχεια διαμαρτύρονται για τα σκληρά μέτρα αλλά μάλλον κανείς δεν τους ακούει. Σήμερα ο καθένας μας κοιμάται και ξυπνάει με το άγχος για το αν θα βρει ή θα χάσει τη δουλειά του ή για το αν θα έχει τα χρήματα για να καλύψει τις απαραίτητες καθημερινές ανάγκες του. Όμως το άγχος οδηγεί σε ψυχολογική καταπίεση και αυτή με τη σειρά της σε κατάθλιψη. Για να μην καταλήξουμε με χάπια λοιπόν αλλά να έχουμε να φάμε, πρέπει κάτι να γίνει και ο ελληνικός λαός να αντιδράσει.
